Mamy iść, mamy głosić, mamy świadczyć o Jezusie Chrystusie naszym życiem.
TYDZIEŃ MISYJNY 22. 10. – 28.10. 2017 r.
Pod hasłem „Idźcie i głoście” w niedzielę 22 października we wszystkich kościołach i kaplicach na świecie będzie obchodzony Światowy Dzień Misyjny. Już od 91 lat, zawsze w przedostatnią niedzielę października, katolicy wspierają modlitewnie i materialnie młode Kościoły na terytoriach misyjnych. Polacy w ub. roku przeznaczyli na ten cel ponad 1,1 mln dol!
W Polsce światowy dzień solidarności w modlitwie i pomocy materialnej rozpoczyna Tydzień Misyjny i znany jest jako Niedziela Misyjna. Wszystkie inicjatywy podejmowane w tym dniu, według wskazań Stolicy Apostolskiej powinny mieć charakter powszechny, czyli pokazywać jedność Kościoła.
Niedziela Misyjna jest dniem, który na nowo gromadzi nas wokół Jezusa, pierwszego i największego głosiciela Ewangelii – podkreśla ks. Tomasz Atłas, dyrektor krajowy Papieskich Dzieł Misyjnych, nawiązując do orędzia papieża Franciszka na Światowy Dzień Misyjny.
Już w pierwszych zdaniach swojego przesłania Ojciec Święty wskazuje bowiem, że Kościół jest misyjny ze swej natury. „Gdyby tak nie było, to nie byłby on Kościołem Chrystusa, ale stowarzyszeniem pośród wielu innych, które bardzo szybko wyczerpałoby swój cel i zanikło” – podkreśla Franciszek.
„Niedziela Misyjna to ten szczególny dzień, w którym owo misyjne powołanie mamy sobie uświadomić. Mamy się obudzić, aby jeszcze pełniej włączyć się w to misyjne dzieło. Twarzą tej misji jest Chrystus, ale zaraz za nią postępują twarze konkretnych osób – tych, którzy za misje się modlą; tych, którzy wysyłają misjonarzy; tych, którzy organizują dla nich wsparcie materialne. Każdy z nas jest misjonarzem” – podkreśla ks. Atłas.
W Niedzielę Misyjną w świątyniach przeprowadzana jest zbiórka na Fundusz Solidarności Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary. Zebrane środki służą wsparciu tworzenia różnych projektów misyjnych: budowy szkół, szpitali i innych placówek służby zdrowia, studni, domów parafialnych i kościołów, a także formację katechistów i rozbudowę ewangelizacji medialnej.
Całość składki zebranej na świecie wyniosła w ub. roku ponad 70 mln dol. Dzięki temu możliwe było wsparcie 3140 projektów misyjnych.
Każdego roku Polacy przekazują z tego tytułu na misje ok. 1 mln dol. W roku 2016 było to 1 mln 141 tys. 658 dol. i trzy centy. W ramach tej sumy dofinansowanie konkretnych inicjatyw pochłonęło 430 tys. dol., a wsparcie działalności misyjnych katechistów – 271 tys. dol. W tym roku polskie wsparcie będzie realizowane na misjach w Ghanie, Laosie, Burundi i na Sri Lance.
Do wsparcia misji zachęcać ma także nowa inicjatywa, tzw. „Misyjny Budzik”. W akcję „budzenia misji” włączyli się także metropolita lubelski abp Stanisław Budzik i abp Stanisław Gądecki. Przewodniczący Episkopatu Polski podkreśla, że obchodząc 1050. rocznicę chrztu Polski, powinniśmy nie tylko okazywać wdzięczność, ale też pamiętać, że chrzest niesie ze sobą konkretne zobowiązania do apostolstwa i do głoszenia Ewangelii tym, którzy jej nie znają. Na świecie pracuje 350 tys. misjonarzy i misjonarek, z czego 2023 to Polacy, rozsiani na misjach w 97 krajach na wszystkich kontynentach. Najwięcej z nich pracuje w Afryce i na Madagaskarze – 811; w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach – 802; w Azji – 333; w Oceanii – 66; oraz w Ameryce Północnej – 20. Wśród polskich misjonarzy jest 24 biskupów. Liczba polskich misjonarzy wzrosła o 25 osób w porównaniu z ub. rokiem. Z kolei do wyjazdu na misje w warszawskim Centrum Formacji Misyjnej przygotowuje się 12 kapłanów, 6 sióstr zakonnych, 2 kleryków i 3 osoby świeckie.
Maryja prosi o różaniec
W czasie pierwszego objawienia trojgu dzieciom w Fatimie Matka Boża prosiła: „Odmawiajcie codziennie różaniec, aby uzyskać pokój dla świata i koniec wojny”. Podczas drugiego objawienia, 13 czerwca 1917 r., na pytanie dzieci, czego od nich oczekuje, Fatimska Pani odpowiedziała: „Chcę, żebyście codziennie odmawiali różaniec”. Kiedy Łucja prosiła Matkę Najświętszą o konkretne łaski, Maryja zwracała uwagę, że żeby je otrzymać, trzeba odmawiać różaniec. Podczas czwartego objawienia prosiła, by dużo się modlić za biednych grzeszników, bo wiele dusz idzie do piekła, ponieważ nikt się za nie ofiarowuje i nie modli. 13 października 1917 r., podczas ostatniego objawienia, oznajmiła: „Jestem Matką Boską Różańcową. Trzeba w dalszym ciągu codziennie odmawiać różaniec. Wojna się skończy i żołnierze powrócą wkrótce do domu”.
Modlitwa o pokój
Maryja mówi o różańcu jako skutecznej modlitwie, która przynosi pokój tam, gdzie człowiek rozpętał wojny i sam nie potrafi ich już powstrzymać. Słowem, różaniec broni przed wielkimi niebezpieczeństwami ludzi i narody. Jest skuteczną modlitwą, która ratuje grzeszników przed wiecznym potępieniem, jak również pomocą w osiągnięciu nieba. Dowody na cudowną moc różańca są niezliczone. W obietnicach, które Matka Boża złożyła bł. Alanowi de Rupe, mówiła, że różaniec jest lekarstwem na wszelkie dolegliwości człowieka i świata. Ci, którzy go odmawiają, nie zginą; jest on szczególnym znakiem Bożego upodobania. Różaniec chroni przed piekłem, jest błogosławieństwem na czas śmierci. W sytuacjach po ludzku beznadziejnych przynosi nadzieję odrodzenia, duchowe zwycięstwo. Przez różaniec można wyprosić Boże miłosierdzie, ocalenie narodów, pomoc w każdym nieszczęściu.
W tym roku obchodzimy 140-lecie objawień w Gietrzwałdzie. Na pytanie dziewczynek, którym się pokazała, czego pragnie, Maryja odpowiedziała: „Życzę sobie, abyście codziennie odmawiały różaniec”. Odmawiały go nie tylko dziewczynki, ale cała parafia, Warmia, odmawiały diecezje Ojczyzny, będącej wtedy pod zaborami. Maryja poleciła przekazać dorosłym apel: „Przestańcie pić i upijać się”. Zachęcała do modlitwy, by Kościół się duchowo odrodził i by do osieroconych parafii powrócili kapłani.
Maryja zwycięża
Wspomnienie Matki Bożej Różańcowej obchodzimy na pamiątkę zwycięstwa wojsk chrześcijańskich nad islamem, który zagrażał wtedy całej Europie. Jej tragiczny koniec wydawał się przesądzony. Przed decydująca bitwą morską na wszystkich statkach odmawiano różaniec. W Rzymie trwała procesja bractwa różańcowego. Mimo przeważającej siły wroga chrześcijanie odnieśli spektakularne zwycięstwo. Na ścianach kaplicy wzniesionej ku czci Matki Bożej Wenecjanie wyryli napis: „Nie odwaga, nie broń, nie dowódcy, ale Maryja Różańcowa dała nam zwycięstwo”. To zwycięstwo przypomina, że dla wierzących nie ma spraw przegranych.
Zaprowadzić wszystkie dusze do nieba
„Ci, którzy zawierzą mi się przez różaniec, nie zginą” – to jedna zobietnic Matki Najświętszej. Ale nie chodzi przecież tylko o nas samych, ale o ratowanie innych, o to, by „zachować nas od ognia piekielnego, zaprowadzić wszystkie dusze do nieba, szczególnie te, które najbardziej potrzebują miłosierdzia”. Oto nasze zadanie.
W NASZEJ PARAFII NABOŻEŃSTWO RÓŻAŃCOWE W NIEDZIELĘ JEST O GODZINIE 15.00, W TYGODNIU O GODZINIE 17.00 SERDECZNIE WSZYSTKICH ZAPRASZAMY.
XXIX NIEDZIELA ZWYKŁA – 22. 10. 2017 r.
Powołani do angażowania się w sprawy ludzkie
Ewangelia tej niedzieli (Mt 22,15-21) przedstawia nowe spotkanie twarzą w twarz między Jezusem a Jego przeciwnikami. Tematem jest sprawa podatku dla cezara. Jest to kwestia drażliwa, dotycząca godziwości lub niegodziwości płacenia podatku cesarzowi rzymskiemu, któremu była poddana Palestyna w czasach Jezusa. Stanowiska były różne. Dlatego pytanie postawione przez faryzeuszy: „Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?” (w. 17) stanowi pułapkę dla Nauczyciela. W zależności od tego, jak by odpowiedział, mógłby zostać oskarżony, że opowiada się za Rzymem lub przeciwko Rzymowi.
Ale także w tym przypadku Jezus reaguje spokojnie i wykorzystuje złośliwe pytanie, aby dać ważną naukę, wznosząc się ponad polemikę i przeciwstawne strony. Mówi faryzeuszom: „Pokażcie Mi monetę podatkową”. Przedstawiają jemu denara, a Jezus, patrząc na monetę, pyta: „Czyj jest ten obraz i napis?. Faryzeusze mogą odpowiedzieć jedynie: „Cezara”. Wtedy Jezus stwierdza: „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga” (por. w. 19-21). Z jednej strony nakazując zwrócenie cezarowi to, co należy do niego Jezus oświadcza, że płacenie podatku nie jest aktem bałwochwalstwa, ale obowiązkiem wobec władzy doczesnej; a z drugiej strony – i tutaj Jezus rzuca iskrę – odnosząc się do prymatu Boga, prosi, aby oddać Jemu to, co do Niego należy jako do Pana życia ludzkiego i historii.
Wzmianka o wizerunku cezara, wyrytym w monecie mówi, że mamy prawo czuć się w pełni z prawami i obowiązkami – obywatelami państwa; ale symbolicznie każe zastanowić się nad innym obrazem, który jest odciśnięty w każdym człowieku: obrazem Boga. On jest Panem wszystkiego, a my, którzy zostaliśmy stworzeni „na Jego obraz” należymy przede wszystkim do Niego, Jezus wydobywa z pytania zadanego mu przez faryzeuszy pytanie bardziej radykalne i żywotne dla każdego z nas: do kogo należę? Do rodziny, miasta, przyjaciół, szkoły, pracy, polityki, państwa? Tak, oczywiście. Ale Jezus przypomina nam: przede wszystkim należysz do Boga. To przynależność fundamentalna. On jest tym, który dał ci to wszystko, czym jesteś i co masz. Zatem możemy i powinniśmy przeżywać nasze życie, dzień po dniu uznając tę naszą podstawową przynależność i z wdzięcznością serca wobec naszego Ojca, który stworzył każdego z nas osobno, niepowtarzalnie, ale zawsze na wzór swego umiłowanego Syna, Jezusa. Jest to wspaniała tajemnica.
Chrześcijanin jest powołany do aktywnego angażowania się w sprawy ludzkie i społeczne, nie przeciwstawiając „Boga” i „cezara” – co byłoby postawą fundamentalistyczną, ale oświecając rzeczywistości doczesne światłem, które pochodzi od Boga. Priorytetowe powierzenie się Bogu i pokładana w Nim nadzieja nie powinny pociągać za sobą ucieczki od rzeczywistości, a raczej pracowite oddanie Bogu tego, co należy do Niego. Dlatego właśnie człowiek wierzący patrzy ku rzeczywistości przyszłej, rzeczywistości Boga, aby przeżywać życie doczesne w pełni i odważnie odpowiadać na jego wyzwania.
Niech Dziewica Maryja pomaga nam zawsze żyć zgodnie z tym obrazem Boga, jaki w sobie nosimy, wnosząc również nasz wkład w budowę porządku doczesnego.
Po modlitwie Anioł Pański.
Drodzy bracia i siostry,
Wczoraj w Barcelonie, zostali beatyfikowani Mateusz Casals, Teofil Casajús i Ferdynand Saperas oraz ich 106 towarzyszy męczenników, należących do zgromadzenia zakonnego Klaretynów a zabitych z nienawiści do wiary w czasie hiszpańskiej wojny domowej. Niech ich bohaterski przykład i wstawiennictwo wspierają chrześcijan, którzy także w naszych czasach, w różnych częściach świata, cierpią z powodu dyskryminacji i prześladowań.
Dzisiaj obchodzony jest Światowy Dzień Misyjny, na temat: „Misja w centrum Kościoła”. Zachęcam wszystkich do przeżywania radości misji, świadcząc Ewangelię w środowiskach, w których każdy żyje i działa. Jednocześnie, jesteśmy wezwani do wsparcia miłością, konkretną pomocą i modlitwą misjonarzy, którzy wyruszyli, aby głosić Chrystusa tym, którzy Go jeszcze nie znają. Przypominam też, że mam zamiar promowania Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego w październiku 2019 roku, aby posilić zapał działalności ewangelizacyjnej Kościoła ad gentes. W dniu, gdy przypada wspomnienie liturgiczne św. Jana Pawła II, papieża-misjonarza powierzamy jego wstawiennictwu misję Kościoła w świecie.
Proszę was, abyście przyłączyli się do mojej modlitwy o pokój na świecie. W tych dniach śledzę ze szczególną uwagą sytuację w Kenii, którą odwiedziłem w roku 2015, i za którą się modlę, aby cały kraj potrafił stawić czoła obecnym trudnościom w duchu konstruktywnego dialogu, mając na sercu dążenie do dobra wspólnego.
A teraz witam was wszystkich, pielgrzymów przybyłych z Włoch i z różnych krajów. W szczególności, wiernych z Luksemburga i z Ibizy, Ruch Rodzina Niepokalanego Serca Maryi z Brazylii, Siostry Matki Bożej Bolesnej. Pozdrawiam i z miłością błogosławię peruwiańską wspólnotę Rzymu, która zebrała się tutaj ze świętym obrazem Señor de los Milagros.
Pozdrawiam grupy wiernych z wielu parafii włoskich i zachęcam ich, aby radośnie kontynuowały swoją drogę wiary.
Życzę wszystkim dobrej niedzieli. I proszę, nie zapominajcie o mnie w modlitwie. Smacznego obiadu i do widzenia.
300 rocznica koronacji Jasnogórskiego Obrazu
300-lecie koronacji jasnogórskiego wizerunku to lekcja historii Polski
Nabożeństwo Polaków do Maryi, czczonej w jasnogórskim wizerunku, towarzyszyło najważniejszym wydarzeniom w historii narodu, a koronacja częstochowskiej ikony – pierwsza dokonana poza granicami Włoch – była świadectwem tego, że polska pobożność maryjna przeniknęła także do Kościoła powszechnego. W tej perspektywie jubileusz 300-lecia koronacji ikony Matki Bożej Częstochowskiej staje się zaproszeniem do refleksji nad znaczeniem maryjnej pobożności w historii Polski i Kościoła.
Koronacja obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, dokonana 7 września 1717 r. była pierwszą koronacją cudownego obrazu, przeprowadzoną poza granicami Włoch, na mocy reguł kanonicznych ustanowionych w 1631 r. przez watykańską Kapitułę św. Piotra i zarazem pierwszą na ziemiach polskich. Nałożenie koron było zarazem potwierdzeniem tytułu „Królowej Polski i Polaków”, przypisywanego od wieków Maryi.
Maryja – Królowa królów
Jednocześnie koronacja ta była niejako zwieńczeniem trwającego od wieków nabożeństwa maryjnego, charakteryzującego nie tylko niższe warstwy społeczeństwa polskiego, ale też jego elity z kręgów intelektualnych i politycznych. Nabożeństwo to wyrażane było zarówno poprzez akty osobistego oddania się Maryi, jak też poprzez zawierzanie jej Ojczyzny i dziękczynienie za opiekę nad nią, czego ukoronowaniem były śluby lwowskie króla Jana Kazimierza, złożone 1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej według roty autorstwa późniejszego świętego Andrzeja Boboli. Poprzez te śluby, złożone w czasie potopu szwedzkiego przed obrazem Matki Bożej Łaskawej, w obecności nuncjusza apostolskiego, królewskiego dworu i rycerzy, król Polski powierzył Rzeczpospolitą, wszystkich rodaków i trwającą wojnę opiece Maryi.
ZAPRASZAM DO WSPÓLNEJ MODLITWY
„SAMYM CHLEBEM ŻYJE CZŁOWIEK, ALE KAŻDYM SŁOWEM, KTÓRE POCHODZI Z UST BOGA”
ZAPRASZAM CIĘ NA EUCHARYSTIĘ – w ciągu tygodnia – godz. 18.00, w niedzielę – godz. 07.00, 09.00, 11.00 – TAK MAŁO DAJEMY – TAK WIELE OTRZYMUJEMY
ZAPRASZAM CIĘ NA NABOŻEŃSTWO DO MATKI BOSKIEJ CZĘSTOCHOWSKIEJ – w każdą środę, pół godziny przed Mszą świętą – godz. 17.30 – ONA JEST NASZĄ MATKĄ
ZAPRASZAM CIĘ NA NABOŻEŃSTWO DO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA w każdy piątek. O godz. 17.00 WYSTAWIENIE NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU i osobista adoracja w ciszy, 0 godz. 17. 30 KORONKA DO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA – (w Wielkim Poście – Droga Krzyżowa) i Msza święta – TO CZAS MIŁOŚCI I MIŁOSIERDZIA
ZAPRASZAM CIĘ NA NABOŻEŃSTWO POWOŁANIOWE W KAŻDY PIERWSZY CZWARTEK MIESIĄCA. PO MSZY ŚWIĘTEJ WIECZOROWEJ MODLIMY SIĘ O POWOŁANIA KAPŁAŃSKIE, ZAKONNE, MISYJNE W KOŚCIELE POWSZECHNYM ORAZ Z NASZEJ PARAFII.
ZAPRASZAM CIĘ NA NABOŻEŃSTWO WYNAGRADZAJĄCE WSZELKIE ZNIEWAGI WYRZĄDZONANE NAJŚWIĘTSZEMU SERCU PANA JEZUSA – W KAŻDY PIERWSZY PIĄTEK MIESIĄCA – PÓŁ GODZINY PRZED MSZĄ ŚWIĘTĄ WIECZOROWĄ.
ZAPRZASZAM CIĘ NA NABOŻEŃSTWO WYNAGRADZAJĄCE WSZELKIE ZNIEWAGI WYRZĄDZANE NIEPOKALANEMU SERCU NAJŚWIĘTSZEJ MARYII PANNY – W KAŻDĄ PIERWSZĄ SOBOTĘ MIESIĄCA – godz. 17.00 RÓŻANIEC WYNAGRADZAJĄCY z MEDYTACJĄ i MSZA ŚWIĘTA
ZAPRASZAM CIĘ NA NABOŻEŃSTWO FATIMSKIE W KAŻDY 13 DZIEŃ MIESIĄCA, OD MAJA DO PAZDZIERNIKA. GODZ. 17.00 MSZA ŚWIĘTA, RÓŻANIEC FATIMSKI, PROCESJA.
Ostatnie przesłanie Siostry Łucji
Wiemy, kim była Siostra Łucja i jaka była misja powierzona jej przez Boga. Patrzymy na jej życie jako zamkniętą całość i z uwagą śledzimy jej drogę przebytą przez te 87 lat: od objawień fatimskich aż po ostatnie spotkanie z Matką Najświętszą wychodzącą jej naprzeciw w chwili śmierci. Ta modlitewna refleksja owocuje nowym, świeżym spojrzeniem na przesłanie, które nam pozostawiła. Nie ma wątpliwości, że mamy tu do czynienia z apelem, który kieruje ona do każdego z nas.
Główny akcent testamentu Łucji spoczywa na Kościele i na Ojcu Świętym. Dziś, gdy wiele środowisk, także wierzących, nie przestaje krytykować Kościoła i Papieża, Siostra Łucja ogłasza, że wierność Bogu, który narodził się z Maryi Dziewicy, musi pociągać za sobą wielką miłość do Kościoła. A jeśli w Kościele coś wymaga poprawy, nie czyni się tego krytyką i atakami, lecz wielką cichą modlitwą i milczącą ofiarą składaną za Kościół. Podobnie z naszym stosunkiem do Papieża: mamy trwać przy nim jak gwardia szwajcarska, walczyć o jego dobre imię i znowu zawsze wspierać go swoją modlitwą, postem, ofiarami.
Spójrzmy na przykład życia Siostry Łucji. Co było dla niej najważniejsze, jeśli nie właśnie miłość do Kościoła i służba Ojcu Świętemu? Przecież nasza wizjonerka, podobnie jak bł. Hiacynta i Franciszek, zawsze każdą modlitwę i każdą ofiarę łączyła z intencją papieską. Nie sposób tego przeoczyć, gdy czyta się jej wspomnienia i listy, gdy poznaje się wywiady, jakie udało się z nią przeprowadzić niektórym teologom i biskupom. Czy ostatnie dni jej życia nie są zresztą najlepszym dowodem tej postawy? Umierająca Siostra Łucja trwała w niezwykłym duchowym zjednoczeniu z Ojcem Świętym i za niego ofiarowała całe swoje życie – swe cierpienie, swą agonię, swą śmierć.
Tak było w całym jej życiu, począwszy od dnia, kiedy Matka Boża objawiła dzieciom fatimskim rolę Ojca Świętego w dziejach świata i jego miejsce w fatimskim orędziu. Od chwili, w której Maryja wskazała im na osobę „biskupa w bieli”, a szczególnie od wizji, w której Hiacynta ujrzała cierpiącego Papieża, każda modlitwa tej trójki dzieci była zanoszona do nieba w intencji Ojca Świętego. I tak było do śmierci każdego z pastuszków, także 98-letniej Siostry Łucji.
Siostra Łucja żyła wiele lat dłużej niż Franciszek i Hiacynta. Była świadkiem wielu wydarzeń, przede wszystkim tych związanych z posługą Ojca Świętego.
Pamiętajmy, że chwilą przełomową w więzi Ojca Świętego i Łucji był moment zamachu, kiedy owa wizja nabrała bardzo konkretnej formy. Zresztą Siostra Łucja, znając trzeci sekret, nie miała najmniejszych wątpliwości, że jest w nim mowa o tym Papieżu, że przede wszystkim za niego trzeba się modlić i ofiarowywać w jego intencji wszystkie swe cierpienia. Potem już wszystko, co dotykało Jana Pawła II, przede wszystkim jego choroby i cierpienia, wpisywało się bezpośrednio w tę wizję, w których Matka Boża uczyniła Ojca Świętego centrum orędzia fatimskiego. A Siostra Łucja nigdy nie pozostawiła go samego. Od 1981 r. wielokrotnie w swych ustnych wypowiedziach dawała do zrozumienia, że jest z Ojcem Świętym, że za niego cierpi, że ofiarowuje za niego wiele, bardzo wiele.
Więcej, dla Siostry Łucji – podobnie jak dla pozostałej dwójki wizjonerów z Fatimy – misja modlitwy i wspierania Ojca Świętego nie skończyła się wraz ze śmiercią. Możemy być pewni, że najbliższy czas ujawni wiele faktów będących dowodami wspierania Papieża przez zamieszkujących niebo Franciszka, Hiacyntę i Łucję.
Przypomnijmy, że Ojciec Święty w swej homilii podziękował Hiacyncie i Franciszkowi, że o nim pamiętają! Pamięta też o jego intencjach Siostra Łucja, zabrana do nieba 13 lutego br.
Siostra Łucja pozostawiła nam testament, a w nim kilka próśb, które mamy wprowadzić w życie. Pierwszą z nich jest wezwanie do wierności orędziu fatimskiemu. Ona sama przypieczętowała ją swoją śmiercią. Słowa Matki Bożej Fatimskiej zawsze były dla niej ważne. Pamiętała o nich i czyniła wszystko, by wprowadzić je w życie: swoje i całego Kościoła. Przez 87 lat była wierna temu przesłaniu, nawet w chwilach trudnych, nawet wśród przeszkód. Była nie tylko świadkiem fatimskiego orędzia, ale i jego apostołką. Pamiętajmy: to również nasze zadanie.
Drugą prośbą, jaką kieruje do nas Siostra Łucja jest wierność nabożeństwu pierwszych sobót.
